نـور؛ وقـتی اولِ ماهِ رجـب سر می‌زند            عاشق انگاری، به سویِ دلبرش پَر می‌زند

ملتمس؛ امید دارد، حسرتش بیهوده نیست            خانۀ خورشید را تا صبح، گر در می‌زند

عشق، یعنی: عاشقی فارغ زِ غوغای جهان            رویِ لوحِ سینه‌اش، نقشی زِ دلبر می‌زند

تا ببـیـند رویِ صاحب‌خانه را، امیدوار            می‌زند در را؛ نشد وا، بارِ دیگر می‌زند

"يَا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ" گفتم، بعد از آن            دیدم از شرقِ دلم، خیری عیان سر می‌زند

دل سپردم بر نگاهش، نیک می‌آید جواب            هرچه دارد این گـدا، فالِ مکرر می‌زند

ایها الـباقـر! اَلا ای پنجـمـین نـورِ خـدا!            قلبِ من، با عشقِ تو، تا روزِ آخر می‌زند